بودم و نیامدم تا که بهاری آمد و من باز قلم در دست شعر ِدرون به شکرانه رقاصی گل در صحن سبز دَمَن ، سرودم و نوشتم تا بودنم مبادا به فراموشی سپرده شود.ای کاش که در نوبهار ِسبز ِسرزمینم ، دل من و همه هم بزمانم تازه باشد و مشعوف. بهارتان به شادی…..
بر این تحفه گر قصوری هست به دیده اغماض بنگرید که مرا در وادی ِشعر، ادعایی نیست……
کی شعر تو می جوشد ، کی مهر تو می بینم کی یاد تو می رقصد ، کی عشق تو می چینم
کی ساز تو با من کوک ، در ســــاغر ِمینایی کی سوز تو با من ساز ، با شاهد هر جــایی
کی قصه هجـــــــــــــــران ، پایان بپذیرد باز کی غصـــه دلسوزان ، خواهد بگشودن راز
کی رقص ِدو بالش را ، پروانه زند شــادان کی اشک ِتب ِیک شمع،خشکیده شود درجان
کی باز نخواند غم ، لحن ِسخن ِبلبـــــــــــل کی باز نگوید تلــــخ ، پاسخ به زبان سنبل
کی شور نلغزد اشــــــــک ، بر گونه آواره کی تنگ بگیرد چنگ ، آغوش ِمَـــــه ِپاره
کی تاری این شب را با خود ببرد مهــــتاب کی سردی ماتم را گرمـــــــا بدهد شب تاب
کی صبح سپید و ناز ، خندان برسد از راه کی پرده خوابش را ، خورشید کشد بر ماه
کی آرام ِدل « امید » ، امّیــــــد به دل آرَد بذر ِشعف و شادی همــــــواره به دل کارَد
یاعلی
یک دوست
امید
امیدنامه 